کد مطلب:77610 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:117
لما عوتب علی التسویه فی العطاء یعنی از كلام امیرالمومنین علیه السلام است، در وقتی كه ملامت كرده شد بر تساوی قسمت غنایم و صدقات بر مهاجرین و مجاهدین[1]: «اتامرونی ان اطلب النصر بالجور فیمن ولیت علیه؟ و الله ما اطور به ما سمر سمیر و ما ام نجم فی السماء نجما. لو كان المال لی لسویت بینهم، فكیف و انما المال مال الله. الا و ان اعطاء المال فی غیر حقه تبذیر و اسراف.» یعنی آیا امر می كنید مرا اینكه طلب كنم نصرت را به سبب ظلم و ستم در كسی كه من حاكم شده ام بر او؟ سوگند به خدا كه نزدیك نمی شوم به جور مادامی كه مختلف است شب و روز و مادامی كه قصد می كند ستاره (ای) در آسمان قرب و ستاره (ای ) را، اگر بود مال مملوك من هر آینه مساوی قسمت می كردم میان ایشان، پس چگونه به تساوی قسمت نكنم و حال آنكه نیست مال مگر مال خدا. آگاه باش كه به تحقیق عطا كردن مال بغیر مستحق او، تفریق مال است بی مصرف، و اسراف است و هر دو حرام است از جهت قول خدا كه (و لا تبذر تبذیرا ان المبذرین كانوا اخوان الشیاطین و كان الشیطان لربه كفورا)[2] و (لا تسرفوا انه لا یحب المسرفین) «و هو یرفع صاحبه فی الدنیا و یضعه فی الاخره و یكرمه فی الناس و یهینه عند الله. و لم یضع امرو ماله فی غیر حقه و لا عند غیر اهله الا حرمه الله شكرهم و كان لغیره و دهم. فان [صفحه 596] زلت به النعل یوما فاحتاج الی معونتهم فشر خلیل و الام خدین» یعنی اعطاء مال در غیر حق، بلند می گرداند صاحبش را در دنیا و پست می گرداند او را در آخرت و گرامی می سازد او را در میان مردم و خوار می سازد او را نزد خدا و ننهد مردی مالش را در غیر حقش و نزد غیر اهلش، مگر اینكه محروم كند خدا او را از شكر ایشان و می باشد از برای غیر او محبت ایشان، پس اگر روزی بلغزد او را نعل یعنی قدمش، پس محتاج شود به استعانت ایشان، پس بدترین دوست باشند از برای او و سرزنش كننده ترین صدیق باشند بر او. [صفحه 597]
و من كلام له علیه السلام
صفحه 596، 597.